Omdat je in de woestijn kunt zwemmen
Het wonder heet de Inland Sea of Khor Al-Adaid. Ik heb zoiets nog nooit ergens anders ter wereld gezien: ongeveer 60 kilometer ten zuiden van Doha, Qatar, smelten zee en woestijn samen. De Perzische Golf heeft zich uitgehouwen in de woestijn tussen de landen Saoedi-Arabië en Qatar. De monding stroomt 10 kilometer landinwaarts en vormt dan twee binnenzeeën. Aan de kust liggen fijne zandstranden, waarachter de duinen omhoogschieten. Sommige zijn wel 60 meter hoog. Een gek gevoel om midden in de woestijn aan zee te liggen – en in de zee te zwemmen.
Een beachclub midden in enorme zandduinen
Er is zelfs een strandclub (misschien is het ook een woestijnkamp?) met ligbedden en parasols. Het water is warm, erg zout en met branding. Ik merkte geen verschil met de open zee. Je kunt er alleen komen als je de weg heel goed kent. Beter een jeep inclusief chauffeur huren. Hij laat eerst wat lucht uit de banden ontsnappen en warmt veilig de duinen op en af – ook wel dune bashen genoemd.
Het is verbazingwekkend welke steile hellingen een Landcruiser aankan. In het kamp kun je dan relaxen, eten, zwemmen. Mijn absolute hoogtepuntervaring!
Want Qatar is (nog) spannend
Ik beweer dat in geen enkel ander land ter wereld vooruitgang en achteruitgang zo dicht bij elkaar liggen als in Qatar. Aan de ene kant zijn wolkenkrabbers, winkelcentra en infrastructuur hypermodern. Aan de andere kant zijn de diepe Middeleeuwen te zien en te voelen. Een fascinerende mix voor de bezoeker.
Ik zat veel op mijn dakterras midden in Souq Waqif en keek naar wat er onder me gebeurde. Het is als een reis door de tijd naar de verhalen van 1001 Nacht.
Arbeiders uit het Midden- en Verre Oosten in harembroeken en tulbanden vervoeren goederen in oude houten kruiwagens. Grotere lasten worden getrokken door ezels. Vrouwen in zwarte abaya’s rennen als schaduwwezens door de straten.
Tussendoor flaneren mannen trots in hun witte gewaden, de dishdasha’s, en met Ghutra op hun hoofd. Sommigen hebben een valk in hun armen, die ze meestal meenemen naar een pensionkennel, vermoedelijk om een paar dagen te ontspannen in het mondainere Dubai.
Zo nu en dan zie je een westers stel met een stadsplattegrond in hun handen. Je zou kunnen denken dat de tv-serie Traumschiff een countryscène opneemt. En steeds weer ruikt het naar appel- of muntrook uit de shisha’s. Als de muezzin belt, ben je even in een andere wereld.
Gekke contrasten: zeer modern en tegelijkertijd diep traditioneel Tegelijkertijd had ik Japanse Wagyu-tartaar kunnen bestellen van het menu op de kamer en de plaats delict op zondagavond via supersnel internet kunnen streamen. En standaard is een ventilator die tot 15 graden afgekoelde lucht de buitenruimtes in blaast. Qatar is een land van contrasten en daar geldt hetzelfde als voor Cuba: zolang dit nog zo is, ga erheen!
Omdat Qatar de hemel voor fijnproevers is Het kleine emiraat brengt alleen het beste het land in. Dit geldt ook voor de chef-koks. Hoe groter en bekender de namen, hoe beter. Daarnaast zijn de restaurants architectonische hoogstandjes. Soms weet je niet wat beter is, de sfeer of het eten. Je kunt zien of een stad leuk is of niet door er een Nobu in te hebben. Deze zin komt van Madonna. De popster kan komen, want de Japanse keten, waar ook Robert de Niro bij betrokken is, is net als ufo voor het Four Seasons Hotel* geland – en zit al weken van tevoren volgeboekt.
Maar dat geeft niet, want er zijn genoeg alternatieven: de Britse superster Gordon Ramsay heeft een filiaal in The St. Regis Hotel.* Alain Ducasse (is de enige chef-kok die drie restaurants runt, elk met drie sterren) troont in het top van het Museum of Islamic Art (ontworpen door sterarchitect I.M. Pei uit New York) en serveert Frans-mediterrane gerechten met Arabische invloeden en een schitterend uitzicht op de Arabische Golf in zijn Idam restaurant (ontworpen door Philip Stark).
Overigens kun je meer informatie over dit land krijgen op qatar.nl.